Αθανάσιος Σίσκος-Ποιητική συλλογή: " Ένα γράμμα στον εαυτό μου" (στίχοι).

                   ΝΕΦΕΛΗ
  

Στο φως του φεγγαριού το λιγοστό,
για σένα έχω μάθει πια να ζω.
Σύμμαχο έχω το πιοτό 
κι εχθρό το φωτεινό τον ήλιο .

Σαν μια νεφέλη αμαρτωλή
έρχεσαι, φεύγεις το πρωί
κι εγώ κρυώνω .
Το φόρεμά σου ακριβό,
το πεπρωμένο σου θολό
και σε πληγώνω .

Οι νύχτες μου απρόσκλητες γιορτές,
νεράιδες και ανήμπορες θεές .
Φέγγε φεγγάρι μου σαν θες
σκιές να υφάνεις και νεφέλες.

                
               
         ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ 

Φθινοπώριασε γλυκιά μου, φθινοπώριασε
κι άλλο χρώμα η καρδιά σου τώρα φόρεσε.

Συννεφάκια στον ορίζοντά μας φάνηκαν,
φυλλαράκια στο κιτρίνισμα που χάθηκαν .

Να χωρίσουμε μου είπες και με ξάφνιασες. 
Κεραυνός μες στην αιθρία και με λάβωσες.


Όνειρο που χάθηκε στο μύρο της βροχής
σήμανε καρδούλα μου, το τέλος εποχής. 


ΜΕΛΑΧΡΙΝΟΣ ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ 

Τι έχω πάθει τώρα τελευταία
κι όνειρα μελαψά μου κάνουνε παρέα;
Ανατολή, πλανεύτρα χώρα μαγική,
με πυρπολείς μ’ οσμή και γεύση ερωτική .

Μελαχρινέ μου πειρασμέ, φωτιά μου,
ποιος άνεμος καυτός σε έφερε κοντά μου;
Τον ερχομό σου επροφήτεψε να δεις,
προφήτης άγνωστος θερμής ανατολής .

Ταξίδι λάγνο λαχταρώ να κάνω
σε μαγικό χαλί ιπτάμενο επάνω.
Σαν ξωτικά σε παραμύθια ερωτικά
Χείλη με χείλη να πετάμε αγκαλιά.
  
         
        
        Μ' ΕΝΑ ΦΙΛΙ   

Κάποτε ήθελα αυτό που νιώθω να σου πω,
μα φτωχά ήταν τα λόγια .
Χιλιάδες σήματα και δρόμους έψαξα να βρω,
στης καρδιάς σου να φτάσω τα ανώγεια .

Ποιο μονοπάτι να τραβήξω
και ποιο αστέρι να ρωτήσω .
Κάθε που νιώθω ότι σε φτάνω,
γίνεσαι όνειρο σε χάνω .

Νύχτες ξαστέρωτες το βλέμμα μου στον ουρανό
των ματιών σου φως γεμίζει .
Στη γλώσσα των ματιών τη μυστική ακροβατώ
στην αγάπη να μάθω ποιος σ’ ορίζει .

Παίρνω μηνύματα απρόσμενα σαν με κοιτάς
και τα’ ανέλπιστα ελπίζω .
Σε μια στιγμή του ονείρου που παράξενα σιωπάς
μ’ ένα φιλί στο στόμα σε κερδίζω . 


      
      ΡΑΝΤΕΒΟΥ

Περιμένω ανυπόμονα 
στο ραντεβού μας να 'σαι.
Αγνοείς την ώρα μόνιμα
δεν ξέρεις δε θυμάσαι.

Φροντιστήρια και ιδιαίτερα 
μαθήματα σε κλείνουν.
Του σχολειού σου τα εφτάωρα
κοντά μου δε σ' αφήνουν.

Αγχωμένο κοριτσάκι μου
το ξέρω πως δε θα 'ρθεις.
Φροντηστήριο θες ματάκια μου
στο θέμα της αγάπης.

Της αγάπης τα μαθήματα
καθόλου δε σε νοιάζουν
κι αναπάντητα ερωτήματα
μες την καρδιά φωλιάζουν.

Βιαστικά τα βηματάκια σου
στο δρόμο για το σπίτι.
Με κατάντησες για χάρη σου
γιουρούσι δίχως νίκη.

Έχω πάρει την απόφαση
και δε θα κάνω πίσω.
Η αγάπη σου ήταν πρόφαση
γι' αυτό και θα χωρίσω.


        
      ΣΥΝΝΕΦΟ ΠΑΡΑΞΕΝΟ  

Φορές, φορές, μες στο μυαλό μου
παλιές εικόνες τριγυρίζουν .
Σταχτιά πουλιά στον κρόταφό μου
στο χρόνο πίσω φτερουγίζουν .

Ξαφνικά κατάλαβα πως έχω μεγαλώσει . 
Σαν παραμύθι απ’ τα παλιά στα χείλη έχω σκαλώσει .
Σύννεφο παράξενο η θύμηση της νιότης .
Μαβιά μορφή και ζωγραφιά που κρύβει τον καημό της .

Ανάγκη κάτι να μας δέσει
με τ’ ανθισμένα εκείνα χρόνια .
Παλιό τραγούδι που αρέσει
κι ας λησμονήσαμε τα λόγια.


        
          ΘΥΜΑΜΑΙ  

Βήματα αργά στης Άνω Πόλης τα στενά,
μ’ έφεραν ξανά στα ίδια πέτρινα σκαλιά .
Μ’ ένα ροζ λουλούδι – θυμάμαι – στα μαλλιά,
μου  'δινες άτεχνα φιλιά,
ντυμένα μ’ άρωμα και όνειρα .  

Δεν περνάει μέρα δίχως να σε θυμηθώ .
Κι έτσι πέρασαν τα χρόνια κι έφτασα ως εδώ .
Θα ‘θελα στ’ αλήθεια να μη σε ξαναδώ
όχι γιατί δε σ’ αγαπώ,
μα μη μου σβήσει ο χρόνος τ’ όνειρο . 

Έτσι ‘ναι καρδιά μου – πάντα – ο χρόνος ο σκληρός. 
Γράφει τα σημάδια του και…. γίνεται καπνός .
Κι αν το μέτωπό σου ψηλάφισε ο καιρός,
θα’ σαι για μένα ο θησαυρός,
στην άψα της αρμύρας άφθαρτος.


       
     ΑΔΕΡΦΕ ΜΟΥ  

Δε σε γνώρισα πολύ .
Έφυγες βιαστικά μικρός .
Σε ζήλεψα όμως σαν παιδί,
γιατ’ ήσουν από μένα πιο γλυκός, 
αδερφέ μου . 

Ήταν άνοιξη θαρρώ .
Πουλάκι εσύ μες στη φωλιά,
πριν αξιωθώ να σε χαρώ,
φτερούγες άνοιξες να πάς ψηλά, 
άγγελέ μου . 

Να ‘ξερες πως μου ‘λειψες
σαν το παιχνίδι απ’ τα παιδιά .
Κείνο το μαύρο πρωινό,
μαχαίρι ένιωσα τη μοναξιά, 
ακριβέ μου . 

Τώρα εκεί ψηλά σαν θες
άκουσε μία προσευχή .
Να είν’ οι σκέψεις μας καλές
κι ο κόσμος της ψυχής μας μιαν ευχή, 
φωτεινέ μου .


    
      ΣΑΝ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ  

Πόσο μ’ αρέσει να σε βλέπω να γελάς .
Τον ήλιο, το χαμόγελό σου ανταγωνίζεται .
Όταν τον κόσμο με το γέλιο σου κοιτάς,
τα χάνει και ξανά στο διάστημα βαφτίζεται .

Σαν καλοκαίρι που περνά απ’ τα νησιά
γεμίζεις θάλασσα και γιασεμί τα βράδια μου.
Σαν με μεθάς με κατακόκκινα φιλιά,
στην ακροθαλασσιά χαρίζεσαι στα χάδια μου . 

Σ’ ένα ποτήρι με ανόθευτο ποτό,
θα ρίξω μυστικά τις πρώτες αμαρτίες μου .
Τώρα που απλόχερα μου λες το «σ’ αγαπώ»,
ανοίγω πλώρη για τις άγιες προσδοκίες μου .



     ΧΑΛΑΣΜΟΣ 

Πώς να σου πω το χαλασμό
που έχω στην ψυχή μου .
Ένα μικρό κατακλυσμό
φυλάω στη σιωπή μου .

Πώς ήταν και μου μίλησες
τόσο σκληρά χθες βράδυ;
κι απ’ τα μαλλιά σου έδιωξες
το πιο γλυκό μου χάδι;

Ψάχνω να βρω το «σ’ αγαπώ»
θαρρώ πως το ‘χω χάσει .
Έχω καιρό να σου το πω
δεν ξέρω ως που θα φτάσει . 

Ξέρω, πολύ σε πλήγωσα
κι ακόμα σε πληγώνω .
Κι αν την αγάπη πρόδωσα
για πάντα θα πληρώνω . 

       
      
    ΑΓΑΠΗΣ ΤΑΜΑΤΑ 

Αυγής δροσιά το πρόσωπό σου,
κρυφή φωτιά το «σ’ αγαπώ» σου .
Στης πρώτης άνοιξης τα χρόνια
πετούν για σε τα χελιδόνια .

Στα ρόδια χείλη σου φωλιάζουν
χίλια φιλιά που μέλι στάζουν .
Κι αν είν’ ποτέ να τα φιλήσω
τον ήλιο πρώτα θα ρωτήσω.

–Ήλιε, διαβάτη που ματιάζεις
και πόθους χίλιους αγκαλιάζεις,
πες μου αν ποτέ μου θα τρυγήσω
τα δυο της ρόδια αν θα ραγίσω .

–Στο πρώτο αστέρι που θα πέσει
βγαλμένο απ’ τ’ ουρανού τη μέση,
ευχή από μέσα σου να κάνεις,
αγάπης τάματα να βάλεις. 



    ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΟΣ ΜΑΧΑΛΑΣ

Αποσταμένο, αντάμωσα ξανά το λογισμό σου,
βόλτες να κόβει ανηφοριές στης Σμύρνης τα σοκάκια .
Μ’ έναν καφέ βαρύ γλυκό ξυπνάς το βάσανό σου,
γουλιά – γουλιά ν’ αποτιμάς σεκλέτια και φαρμάκια .

Μια χούφτα χώμα λατρευτό, σου απόμεινε στο χέρι
καθώς ψυχές λυτρώνονταν στου μαχαιριού τη δόξα .
Να το κρατήσεις φυλαχτό, πατρίδα να σου φέρει,
τι μαύρες μπόρες πέρασες χωρίς ουράνια τόξα .

Αν τ’ όνειρό σου έχασες, πατρίδα αν έχεις χάσει,
καημός περίσσιος σαν κι αυτόν ποτέ δε θα σου λάχει.*
Να ’χεις ματιά στον ουρανό ο πόνος σου να γειάνει,
μ’ αν θες, σιωπή ενός λεπτού στα πέρατα δε φτάνει .

Γυναίκα, μάνα κι αδερφή την προσφυγιά σου αν έχεις,
καμένη ρίζα στην καρδιά απ’ ανατολή φερμένη,
το χρόνο κοίτα να ξεχνάς για να μπορείς ν’ αντέχεις
της Σμύρνης μυρωδιά καπνού στη θύμηση που μένει.
  
*Της μνήμης πόνος σαν κι αυτόν ποτέ δε θα σου λάχει.



ΣΤΑΓΟΝΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗΣ ΒΡΟΧΗΣ

Σταγόνα είσαι καλοκαιρινής βροχής,
το χρώμα της που δίνει στο ουράνιο τόξο.
Την άκρη ας ήτανε να ψάξεις και να βρεις
τα σύννεφα της καταιγίδας μας να διώξω.

Περνάω μπόρα της αγάπης δυνατή
κι ανάγκη έχω να κρυφτώ στην αγκαλιά σου.
Μην αρνηθείς μονάχα τούτη τη στιγμή
να φτιάξω προσευχή για σένα, στ’ όνομά σου.

Τ’ αγέρι εκείνο που φυσά μες στην καρδιά
σαν φέρνει ο νους μας καταχνιά και μας παγώνει,
πώς λαχταρώ την άγια του πνοή ξανά
που στροβιλίζει τα παλιά και μας ενώνει .

                                   ΑΝΤΙΟ

   

   .

     Τι να σου πει η φτωχή μου η καρδιά

που έχει στα χείλη σου ραγίσει .

Τριαντάφυλλο κλειστό μες στο βοριά

που αγωνίζεται ν’ ανθίσει .

    Ανησυχώ που μ’ αποφεύγει η ματιά σου .

Ανησυχώ που δε χωρώ στα τόσα όνειρά σου .

Αναζητώ τ’ αγαπημένα σου σημάδια,

του ανθισμένου σου κορμιού πολύτιμα πετράδια .

   Με της καρδιάς το λυρικό σκοπό

«αντίο»θα σου τραγουδήσω .

Κι αν ήσουνα πουλί περαστικό

να σε ξεχάσω δεν θ’ αφήσω .

   Θα σ’ αγαπώ, δεμένος στα σχοινιά του νόστου .

Θα σ’ αγαπώ, σαν τον τυφλό που λαχταρά το φως του

Θα μου χρωστάς μια υπόσχεση που σε βαραίνει,

που δεν της έδωσες ζωή κι απόψε αργοπεθαίνει .

ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΜΕ ΒΡΟΧΗ

Στην πρώτη σου ματιά

γνώρισα τη φωτιά.     

Στο πρώτο λάγνο σου φιλί
Έσμιξε ο ουρανός κι η γη.

Στο κόκκινο κρασί
που ήπιαμε μαζί
πόσο νεράκι έριξες
και τη φωτιά μου έσβησες:

Με το ζαφείρι της ματιάς σου
έλαμψα μες στην αγκαλιά σου.
Μα στ’ αλωνάκι της καρδιάς
δίχως τιμόνι με γυρνάς.

Τι κι αν σ' ακολουθώ;
ξέρω πως θα χαθώ.
Στους άδειους δρόμους που με πας
σάμπως να νιώθω ότι πονάς.

Και ήρθε η στιγμή
μια νύχτα με βροχή,
μ' ένα σου λόγο κεραυνό
χώρισες γη και ουρανό.

Κι όσο ποθείς πολύ να δείξεις
πως ούτε δάκρυ δε θα χύσεις
του πόνου κύμα στο λαιμό
σου μαρτυράει ένα λυγμό.

     

                                       ΕΞΑΡΤΗΜΕΝΟΣ

                                 Σαν το τσιγάρο που έκοψα,

μου ‘κοψες την αγάπη σου .

Μ’ απ’ τον καπνό πεθύμησα

πιότερο το χαρμάνι σου .

   Φορές – φορές σε ζήτησα

σα δανεικό τσιγάρο

κι από τη νικοτίνη σου

το βάλσαμο να πάρω .

   Όσο καλά κι αν ένιωσα

που δεν ξανακαπνίζω,

τόσο βαθιά στη δίνη σου

το «είναι» μου βυθίζω .

    Εξαρτημένος δήλωσα

στις ακριβές ουσίες σου .

Στη στέρησή σου ένιωσα

τις πιο βαθιές αξίες σου .

                                          

                             ΝΥΧΤΕΣ ΑΤΕΛΕΙΩΤΕΣ

 

  

   Νύχτες ατέλειωτες μετρώ

το θάρρος της καρδιάς μου .

Μήπως τολμήσω και σου πω

το «σ’ αγαπώ» γλυκιά μου .

   Σμήνος πουλιών η σκέψη μου

πετά στ’ ανεμοβρόχι,

για να πιαστεί καρδούλα μου

στη μαγική σου απόχη .

   Αν δε σου πω το «σ’ αγαπώ»

απόψε  θα σε χάσω .

Και πού βοτάνι για να πιω

τον πόνο να ξεχάσω .

                        ΡΙΞΕ ΜΙΑΝ ΑΓΚΥΡΑ

   Έφυγες σήμερα τόσο νωρίς

κι η νύχτα φαντάζει μεγάλη .

Άδειασε ο κόσμος μπροστά μου θαρρείς

σαν έμεινα μόνος μου πάλι .

   Πώς να περάσει η νύχτα αυτή

μ’ ένα ποτό που ζητά να με πιει .

Με τα τραγούδια να λεν «σ’ αγαπώ»

και μ’ αναμνήσεις δικές σου να ζω .

   Φεύγεις αγάπη μου τόσο πυκνά

κι ο νους μου κεντάει το χρόνο,

μ’ άστρα και πούλιες να φέγγουν αχνά

σαν βγεις στης καρδιάς μου το δρόμο .

                Ρίξε μιαν άγκυρα σαν ξαναρθείς,

βαθιά στην καρδιά μου ν’ αράξεις .

Και για να φύγεις ποτέ σου μην πεις,

το δρόμο μη λάχει και χάσεις .

                        ΛΕΥΚΟ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙ

   Απ’ των ματιών σου τη δροσιά

δυο στάλες θα σου πάρω,

να γίνει ο νους μου θάλασσα

για σένα να σαλπάρω .

   Κι αν στη ζωή μου εσύ βρεθείς

σαν τι να σου χαρίσω

για να ταιριάζει στ’ όνειρο

που λαχταρώ να ζήσω .

   Δεν σου χαρίζω μάτια μου

του διαμαντιού κλωνάρι

μα ούτε του παραμυθιού

το μαγικό λυχνάρι .

   Θα σου ‘χω αστέρια να μετράς

κι ολόγιομο φεγγάρι

και στο κοχύλι που κρατάς

λευκό μαργαριτάρι .

           Τι μας χρωστάει η ζωή

ποτέ κανείς δεν ξέρει

και τ’ όνειρο που φύλαγα

ξυπνάει μ’ ένα αστέρι .

                                     

                                ΕΝΑΝ ΑΠΡΙΛΗ

  

   Έναν Απρίλη αγάπησα,

άνοιξη να ‘χω πάντα,

ν’ ανθίζει η αγάπη ανάμεσα

σε δύο κλωνιά λεβάντα .

   Παίξε Απρίλη τον αυλό σου .

Αγέρας παίρνει το σκοπό σου .

Αχ! πώς μου φαίνεται εμένα

Πρωταπριλιάτικό σου ψέμα!

   Με τ’ άρωμά σου έπλεξα

τα πρώτα όνειρά μου,

μα στην αγκάλη σου έχασα

την παιδική ματιά μου .

   Κάτω απ’ το φως σου έγινα

παντοτινή σκιά σου .

Κι αν συννεφιάσεις μάτια μου

θα ‘μαι η βροχή κοντά σου .

                             ΑΣΤΕΡΙ ΜΟΥ ΑΛΑΡΓΙΝΟ

     

     Με ύφος τόσο απόμακρο

και βλέμμα που ζαλίζει,

αστέρι ‘σαι παράξενο

που από ψηλά φωτίζει .

     Αν κατοικείς στα ουράνια

τον κόσμο δεν αγγίζεις .

Κι αν έχεις μάτια όμορφα

αγάπη δεν ορίζεις .

     Σαν σώμα ουράνιο που περνά

απ’ την ατμόσφαιρά μου,

σκορπάς μυστήρια θολά

που δε ‘ξηγά η καρδιά μου .

     Αστέρι μου αλαργινό

μη λησμονάς το νόμο .

Η έλξη ‘ναι το μυστικό

που συγκρατεί τον κόσμο .

     Χαμήλωσε να σε χαρώ

να μαγευτώ στο φως σου

και να σου πω το «σ’ αγαπώ»

απόψε στο όνειρό σου .

                                                

             ΣΠΑΣΕ ΤΗ ΖΩΗ ΣΤΑ ΔΥΟ

                         Η νύχτα σ’ οδηγεί ξανά

σε κόσμους που ορίζει

τ’ ανήθικο οινόπνευμα

κι η σχέση που σε πνίγει .

   Αλύτρωτοι συλλογισμοί

τη σκέψη σου ματώνουν .

Του φόβου χίλιοι κραδασμοί

τη θέλησή σου λιώνουν .

   Μα σπάσε τη ζωή στα δυο .

Κομμάτια στο γυαλί του χρόνου .

Υπάρχω εγώ που σ’ αγαπώ

στο ριζικό αυτού του δρόμου .

   Μην αρνηθείς σε μια γουλιά

ν’ αφήσεις τον καημό σου .

Μην ταραχτείς στην ξαστεριά

που θα ‘βρει ο λογισμός σου .

   Σαν χρυσαλλίδα που ξυπνά

στο χάραμα του κόσμου,

την αύρα νιώσε που μεθά

                                   με τ’ άρωμα του δυόσμου .

                                 ΒΑΣΑΝΟ ΔΙΠΛΟ

  

   Το πρόσωπό της μ’ έχει σημαδέψει .

Κι αν άλλην αγαπώ,

η φαντασία μου,

δεν έχει αλλού να ταξιδέψει .

Το πρόσωπό της μ’ έχει σημαδέψει .

   Μ’ αυτήν την πλάνα φαντασία μου

θ’ ακροβατώ σε βάσανο διπλό .

Το μυστικό της αμαρτίας μου

θαρρώ πως σε καμιά της δε θα πω .

   Παρακαλώ τη νύχτα να με πάρει

ταξίδι μακρινό.

Στην αγρυπνία μου,

σκοπό να βάλει το φεγγάρι .

Παρακαλώ τη νύχτα να με πάρει .

   Σαν ναυαγός που πλέει στην αμαρτία,

σανίδα δε ζητώ .

Της απιστίας μου,

δεν της ταιριάζει η σωτηρία .

Σαν ναυαγός που πλέει στην αμαρτία .

                               

                                 

                                                 

                                         ΕΝΑ ΦΙΛΙ ΣΟΥ

                        Μία ματιά σου κλέφτικη

μου ‘κλεψε την καρδιά μου .

Ένα φιλί σου πούλα μου

να ‘ρθω στα συγκαλά μου .

  Σαν τ’ αγοράσω έννοια μου

νόμισμα σου ετοιμάζω,

του φεγγαριού το πρόσωπο

μαζί σου να κοιτάζω .

  Αχ! και νεράιδες όμορφες

τον έρωτα να πλέξουν .

Αχ! και τα φυλλοκάρδια μου

το «σ’ αγαπώ» ν’ αντέξουν .

  Έγινα βάρκα κι άραξα

στον όρμο του μυαλού σου,

να καρτερώ αγάπη μου

τη ρότα του καημού σου .

  Όλος ο κόσμος αγρυπνά

σε μιαν απόκρισή σου .

Αχ! να ‘ναι αυτή που θ’ άφηνε

ν’ αγγίξω την ψυχή σου.

                                       ΦΕΓΓΑΡΙ ΜΟΝΑΧΟ

Ένα φεγγάρι μοναχό

στον ουρανό λογίζεσαι.

Κι εμένανε που σ’ αγαπώ

διόλου δε συλλογίζεσαι.

Η μια σου όψη αν είναι αυτή

θα γίνω η άλλη εγώ.

Οι δυο να φτιάξουμε μαζί

κέρμα μοναδικό.

Του τρένου αν γίνεις μια γραμμή

πλάι θα πορευτώ.

Οι δυο να φτάσουμε μαζί

στον πιο γλυκό σταθμό. 

Σαν θέλεις να 'σαι μοναχή

μάθε πως δε 'ναι τόσο απλό.

Δυο-δυο τα πλάσματα στη γη

διαβαίνουνε τον κόσμο αυτό.

Στείλε σημάδι μυστικό

να βρω την αφορμή,

στη μοναξιά σου ν 'ανοιχτώ 

σα γιορτινό σκαρί.

Πες μου αν ποτέ μου θα σε πιω

φεγγάρι στο κρασί.

Στην αγκαλιά σου να μεθώ

ελπίδα μου κι ευχή.                                                                                               

            

                        ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΧΑΜΟΥ

Αίμα και κρασί                          

κυλήσανε μαζί                                  

στου φεγγαριού την άκρη .                

Μ’ ένα σου φιλί                                

ανάσα και πληγή                              

φιλιώθηκα το δάκρυ .                        
Λίκνισμα του νου
στη σκέψη του κορμιού
στον ουρανό με πάει.
Αγάπη του χαμού
στο χείλος του γκρεμού
ο πόθος με κρατάει.

Έκανες εσύ
την άβυσσο νησί
με μάγια που μεθούνε.
Σώμα και ψυχή
ποτήρι και κρασί
στην άμμο να χυθούνε.

Κι έσταξε η καρδιά
σταγόνα από φωτιά
του δειλινού ρουμπίνι.
Μάγισσα κυρά
ανώνυμη θεά
το πάθος μου έχεις γίνει.

Μ’ έμαθες να ζω
σε όνειρο θολό
που δεν καταλαβαίνω.
Πόσο σ’ αγαπώ
ξανά θα σου το πω
κι αν δίπλα σου πεθαίνω. 

ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΑΝΑΤΟΛΙΤΙΚΗ

   Ψυχή μου ανατολίτικη

ήχε βυζαντινέ μου .

Πατρίδα μου αλησμόνητη

αγιάτρευτε καημέ μου .

   Αρχόντισσα Αγια – Σοφιά

θλιμμένη Παναγιά μου .

Βοσπόρου ηλιοβασίλεμα

ψηφιδωτή ματιά μου .

   Σε ψάχνω στα τραγούδια σου

στους θρύλους σε ζητάω .

Σε ζω στα παραμύθια σου

στους ύμνους σου μιλάω .

   Τον πιο γλυκό σου αμανέ

στα χείλη μου φυλάω .

Άλλο απ’ αυτό δε μου ‘μεινε

ψυχή να τραγουδάω .

   Η θύμησή σου μαχαιριά

στο στήθος που πονάει,

μέρα της άνοιξης βαριά

είκοσι εννιά του Μάη .

         

                                                              

ΣΑΝ ΑΓΑΠΑΣ …..

1. Της θάλασσας τα μυστικά                         2. Μονάχα ένα μυστικό

κανείς δε θα τα μάθει .                                      τις νύχτες φανερώνει.      

Νεράιδες τα ‘χουν σφαλιστά                              Για της αγάπης τον καημό

στα σκοτεινά της βάθη .                                    μιλά και σε πληγώνει .

3. Όσες αγάπες έμειναν                               4. Σαν αγαπάς ο νους σε πάει

μονάχα στα δυο χείλια,                                    στις θάλασσες τα βράδια.

μαργαριτάρια έγιναν                                        Εκεί που το φεγγάρι σπάει

στου πόθου τα κοχύλια .                                  σε φωτεινά πετράδια .

5. Θαλασσινά μου θαύματα                          6. Από το δάκρυ του έρωτα

του φεγγαριού παιχνίδια .                                μαζεύεις την αρμύρα,

Του έρωτα είστε τάματα                                   τα βράδια τ’ αξημέρωτα

κρυστάλλινα στολίδια .                                    θαλασσινή μου μοίρα .

                          

                                                              

                                        Σ’ ΑΓΑΠΩ

   Μια φωτεινή επιγραφή

μ’ αστέρια θα κεντήσω,

το «σ’ αγαπώ» μια υπογραφή

στον ουρανό θ’ αφήσω .

   Για να ‘χεις πάντα συντροφιά

σαν θα ‘σαι μακριά μου,

μια λέξη στην αστροφεγγιά

βγαλμένη απ’ την καρδιά μου.

   Σ’ αγαπώ, σου το ‘γραψα στον ουρανό .

Σ’ αγαπώ, στον κέντησα μ’ αστέρια .

Δεν έχω άλλον τρόπο την αγάπη να μετρώ .

Τόση αγάπη, δε χωράει πια στα δυο μου χέρια .

  Μην ταραχτείς αν συννεφιά

τον ουρανό σκεπάσει .

Από τα πρώτα μας φιλιά

την αύρα έχω φυλάξει .

 Του έρωτα μας η πνοή

θαλασσινό αγέρι,

ανάσα αγάπης μαγική,

την ξαστεριά θα φέρει .

ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΗΣ

1. Σε αδυσώπητους καιρούς                        6. Της φαντασίας γέννημα

σε σκουριασμένα χρόνια,                                  παραμυθιού ιππότης.

μάγισσες κλέβαν τους Σταυρούς,            Ονειροπόλο θέλημα   

τις εκκλησιές τελώνια .                          ο γέρο Δον-Κιχώτης .

2. Σίδερα ήταν τα γράμματα                7.Των λογισμών του η καλή,

και κάγκελα τα λόγια .                          μια λατρευτήν ιδέα .

Μαύρα πουλιά ζυγιάζονταν                   Του έρωτα η απαντοχή,

στων χωρικών τ’ αλώνια.                      η Δόνα Δουλτσινέα .

3. Μα σε τσιγγάνικη γιορτή                  8.Παράξενα αγαπήθηκαν,

μες στην Ανδαλουσία,                          παράξενα δεθήκαν .

με κατακόκκινο κρασί                           Μέσα στο μύθο χάθηκαν

μέθυσε η φαντασία .                             ποτέ δεν ειδωθήκαν.

4. Κι απάνω στο μεθύσι της,                9. Αχ! Δον Κιχώτη μου ακριβέ!

μια μαγεμένη κόρη                                να ‘ξερε ο διπλανός σου,

παρακαλεί, στην τύχη της,                     πόσην αλήθεια έκρυβε

να στείλει εν’ αγόρι .                             ο ψεύτικος εχθρός σου.

5. Κι εκείνη αναδιπλώθηκε,              10.Διπλή του λόγου σου η ματιά

σηκώθηκε κι απλώθη                            στου ονείρου το υφάδι.

και στην ποδιά της άφηκε                      Η μια στα σύννεφα πετά

παράξενον ιππότη .                              στη γη ριζώνει η άλλη .

11.Στ’ άδικο μας αντάμωσες                           12.Και τ’ όνειρο που ανέτειλες

στο δίκιο μας ανήκες .                                    με τ’ άστρο της Καστίλης,

Ψυχές παιδιών μεγάλωσες                           σ’ ανέμου άρμα το ‘βαλες           

με τις αχνές σου νίκες .                      στον χρόνο να το στείλεις.

13.Μα πες μου εγώ πώς να σταθώ

στο μέγα πρόβλημά μου;

Πώς δε μπορώ να ονειρευτώ

τον μέγα έρωτά μου;